Choć wraz z Marcinem doświadczyliśmy tylko jednej dekady życia w PRL, wiele zachowań na Kubie przypomina życie w tamtych czasach lub po prostu dobre polskie komedie. 

Ekspedientka w Cewexie (dawny polski Pewex) to wielka szycha, kierowca autobusu z byle kim nie pogada, pani która bacznie pilnuje czy kolejka stoi równo i wpuszcza klientów po karty do internetu myśli że jest ważniejsza od prezydenta. Ochroniarz z banku każe nam siadać na ławce i grzecznie czekać, a jak próbujemy się ruszyć pokazuje nam gdzie nasze miejsce. Pani z biura podróży kompletnie nie chce z nami rozmawiać, nic nie sprawdza i z głowy podaje nam wygórowaną i wyimaginowaną cenę za hotel.

Kubańczycy wypracowali swoje własne zasady. Gdy dołączamy do kolejki, należy zapytać quien es ultimo – kto ostatni, jeśli nie zapytamy i tak znajdzie się “szef” kolejki który będzie czuwał nad prawidłową kolejnością, ale kulturalnie jest zapytać. 

Urząd telekomunikacji, kupujemy karty pozwalające na dostęp do internetu, pani urzędniczka obok nas bez skrupułów robi sobie makijaż, układa loki i nakłada szminkę na usta – dla nas szok. 

Urzędnik który nas obsługuje wdaje się w dyskusję z innym urzędnikiem i płaci mu za zamówione jedzenie, a co tam petenci.

Standardem jest rozmowa z kolegą / koleżanką i nie zważanie na petentów i to co dzieje się dookoła. Często ktoś bawi się telefonem i kompletnie nie ma ochoty obsłużyć klienta. Zero skrupułów, a spore bezrobocie. 

W hotelach nie jest lepiej. Czasem czekamy przy barze aby zamówić kawę, ale barman/barmanka zwlekają z obsługą. 1CUC – 4,40PLN, przyśpieszyłby obsługę, ale nie stać nas na takie napiwki.

Inna sytuacja, chcemy w hotelu zamówić sobie stolik w restauracji a la carte, czekamy, babka robi swoje, pytamy, babka coś tam burczy pod nosem, rozmawia z koleżanką, sprawdza coś na komórce, w końcu udaje się, zamawiamy stolik na kolejny dzień bo podobno wszystkie stoliki są zajęte. Poźniej okaże się, że restauracja świeci pustkami – i to jest właśnie KUBA.